In de vergadering van 20 juni wil het CDA pas na lang aandringen reageren op het initiatiefvoorstel. ‘We zijn het niet met alles eens.’ Daar is dus ruimte. Er komt tijdens het debat verder niks uit en dan is het handig om in een schorsing te kijken of je tot elkaar kunt komen want we willen immers allemaal hetzelfde.
De wethouder en de provincie hebben een besluit nodig. Het initiatiefvoorstel biedt de mogelijkheid het voorstel dat 16 mei genomen is te verbeteren zodat er ook beleid komt vanaf 2023. Maar dat wil het CDA niet. Het CDA komt samen met Lokaal Hellendoorn 4 uur voor de vergadering met een motie die de fout zou herstellen.
Een motie is wettelijk gezien geen besluit en is hierdoor veel zwakker dan een voorstel of amendement. Toch denken CDA en LH dat ze de wethouder daarmee wel naar de provincie kunnen sturen. Wat het lastig maakt is dat CDA en Lokaal Hellendoorn de motie allebei anders lezen. Waar zeg je dan ja op? Geen idee.
Wat was er eenvoudiger dan samen een besluit te nemen dat we allemaal toch regie op wind willen vanaf 2023? Is het onwetendheid dat een motie echt minder sterk is dan een besluit? Is het onwil je fout niet alleen toe te geven maar ook recht te zetten? Is het onwil omdat het niet jouw voorstel is? Is het onzekerheid omdat je niet wilt kiezen?
Vragen die ik na afloop van het debat nog steeds heb. Het was een verhit debat en dat mag, maar niet op deze manier. Mijn frustratie zit erin dat we allemaal hetzelfde willen: windbeleid vanaf 2023, maar dat we dat niet voor elkaar krijgen. Als raadslid ben ik er voor alle inwoners en wil ik besluiten kunnen nemen die goed zijn voor onze inwoners en de gemeente. En volgens mij willen alle raadsleden dit. Zeggen dat je constructief wilt zijn is één, maar het doen is twee. En om tot elkaar te komen moet je allemaal willen bewegen.
Margreeth Krommendijk-Grit