We zijn minder samen dan ooit. Toch heeft het woord 'samenleving' nog nooit zo veel waarde gehad als nu.

Daarom vinden wij het juist nu waardevol om een nieuwsbrief uit te brengen. In deze nieuwsbrief vertellen wij u hoe wij als afdeling hebben gewerkt in deze coronatijd.

We leven in een bijzondere tijd. Het coronavirus en de bijbehorende maatregelen vragen momenteel veel aanpassingsvormen en flexibiliteit van ons allen en ook de afdeling. Want wat heeft nu prioriteit? En hoe zetten we het ‘gewone’ afdelingswerk voort?  Gelukkig zitten christenen ook in deze tijd niet stil en zijn er mooie initiatieven ontstaan. Zo is er op initiatief van de ChristenUnie, EO, PKN en 4M het platform NietAlleen ontstaan. Met #Nietalleen verbinden zij de talloze lokale en kerkelijke hulpinitiatieven aan elkaar en aan hulpvragers. De hulpvraag wordt door één van de samenwerkende organisaties opgepakt en doorgestuurd. Ook ChristenUnie Hellendoorn heeft zich aangesloten bij dit initiatief.

We leven in een tijd waarin betekenisvol aanwezig zijn in de samenleving, zoals wij dat als ChristenUnie proberen te doen, van grote waarde is.

Onze lokale afdeling van de ChristenUnie luistert, kijkt en maakt zich ergens druk over. Onze afdeling kent idealen en bepaalt met elkaar doelen. En daar willen we de komende periode verder aan werken. Hierover hebben wij genoeg ideeën die we gaan uitwerken. Binnenkort hoort u hier meer over.

Verder zijn wij als christenen met elkaar verenigd als politieke partij in een vrij land waar we politiek vanuit een geopende bijbel mogen bedrijven. In Hellendoorn, in de raadszaal maar zeker ook tussen de mensen. Dat is de plek waar God ons heeft neer gezet. Wij willen deze kans grijpen, er van genieten, nederig en dankbaar zijn.

Ik wil u daarom vragen om voor ChristenUnie Helendoorn te bidden. Omdat we geloven dat de regie over de toekomst uiteindelijk niet in onze handen, maar in die van onze God ligt.

Tot slot wens ik jullie alle goeds toe.

Met vriendelijke groet,

Ruben Minkjan.

 

Even stilstaan.

Het werd letterlijk stil die 16de maart jl. in ons Huis voor Cultuur en Bestuur. Na de persconferentie over de Coronamaatregelen stond alles in een ander daglicht. Het anders zo goed bezochte gemeentehuis in Nijverdal stond er verlaten bij. De werkkamers van medewerkers en collegeleden werden slechts door enkelen benut. Geen kindergeluiden uit de bibliotheek of klanken vanuit het theater. Op het looppad naar de loketten was niemand te zien. De prachtige expositie in de hal was verwijderd en er hing een rusteloze sfeer.

In mijn hoofd kwam al snel de vraag boven hoe ik mijn wethoudersrol in deze nieuwe werkelijkheid goed zou kunnen vervullen.
Ik ben wethouder geworden vanuit de gedachte idealen te realiseren die gedreven zijn door Gods liefde en Christus’ Koningschap. Voor mij betekent dat onder meer dienstbaar zijn aan onze samenleving, verantwoordelijkheid nemen voor gedane zaken en streven naar een samenleving waarin iedereen kansen krijgt zich te ontplooien en te ontwikkelen. Een samenleving waarin oog is voor elkaar en we omzien naar onze medemens.

Hoe ga ik dat dan doen in onze samenleving waarbij ik juist afstand moet bewaren?
Dat was ook lastig de eerste weken. Mijn ambtelijke gesprekken voerde ik per telefoon, de collegevergadering ging via FaceTime en alle externe afspraken werden uit mijn agenda geschrapt. Alleen als lid van het lokale bestuurlijke crisisteam Corona vergaderde ik drie keer in de week op het gemeentehuis, met natuurlijk de anderhalve meter afstand tot elkaar.
Mijn beleidsvelden Jeugd, Onderwijs en Cultuur probeerde ik naast de gesprekken met ambtelijke medewerkers, zo goed mogelijk te volgen door regelmatig contact te leggen met zorgorganisaties, schoolbestuurders evenals met de diverse cultuurorganisaties.

Ondanks de vele vrije avonden en de extra tijd vind ik het moeilijk om tot rust te komen.
Mede door de vele verdrietige en trieste gebeurtenissen die zich niet alleen in ons land maar wereldwijd afspelen. Zoveel leed, verdriet, spanning, eenzaamheid en onzekerheid.

Ook nu,10 weken later, blijft het gevoel van rusteloosheid en verontrusting. Gelukkig heb ik wel meer structuur in mijn werk gevonden, door naast de digitale weg ook letterlijk elke avond een flinke wandeling te maken. Mijn agenda is weer goed gevuld en ook externe gesprekken kunnen digitaal gevoerd worden. Toch blijf ik het fysieke contact missen, want een handdruk, knipoog of schouderklopje zeggen vaak meer dan woorden kunnen uitdrukken!

De gevolgen van het Corona virus zijn groot en nog niet te overzien. Erbij stilstaan biedt naast reflectie en bezinning ook kansen. Ik zie dat er meer aandacht is voor het nemen van verantwoordelijkheid voor de schepping, dat behulpzaamheid richting onze naasten meer gewaardeerd wordt waardoor we meer in harmonie met elkaar kunnen leven. Dat zijn waarden die passen bij ons als christen en ook als wethouder voor de ChristenUnie blijf ik ze uitdragen.

Anja van den Dolder-Soeten

Sinds de vorige nieuwsbrief is er veel veranderd. Allereerst natuurlijk de wisseling in de raad waar Margreeth de plek van Ruben heeft ingenomen, en ik de taak van fractievoorzitter kreeg. Er lagen diverse uitdagingen voor ons. Bezuinigings-ombuigingen, energie transitie, diverse voorzieningen binnen het sociaal domein, om er maar een paar te noemen.

En opeens was het er. De corona crisis, waardoor alle vergaderingen werden afgelast. Veelvuldig werd er gemaild, gebeld en geappt. Digitale vergaderingen werden ingepland. De eerste fysieke vergaderingen hebben ondertussen weer plaatsgevonden, met in acht neming van de regels natuurlijk. Als fractie/steunfractie proberen we nog steeds digitaal te vergaderen.

Om mij heen hoor ik verschillende geluiden over deze crisis. Sommige mensen beweren dat dit een straf van God is, anderen zien dit als een aanval van de duivel. Ook zijn er mensen die beweren dat dit een noodzakelijke periode is van rust en herstel.

Mijn antwoord? Ik weet het niet. Hoe meer ik mij probeer te verdiepen in Gods Woord, des te meer besef ik dat er geen eenvoudig antwoord op zo’n crisis is. Het is complex en dat maakt ons kwetsbaar als mensheid. Het laat zien dat het leven niet maakbaar is en dat we misschien wel minder weten dan dat we willen toegeven.

Dat maakt mij stil. En ik hoop dat het meer mensen stil maakt. Want in de stilte beseffen we dat we afhankelijk zijn van God. In die stilte realiseren we ons dat we maar klein zijn en dat we God nodig hebben. En mijn gebed is dat veel mensen zich dat gaan beseffen in deze corona crisis.

Eén ding weet ik wel: God is trouw en Hij verandert niet.

 

Groet vanuit de fractie,

Henk Maneschijn

Margreeth Krommendijk

Gineke Welleweerd