Ik zit inmiddels een tijdje bij de ChristenUnie en zal mij even voorstellen: Mijn naam is Anne-Wil Lensen en met mijn 23 jaar haal ik de gemiddelde leeftijd binnen de fractie aardig naar beneden. In mijn dagelijks leven werk ik  als belangenbehartiger voor mensen met een verstandelijke beperking. Sinds 8 mei ben ik getrouwd en woon ik samen met mijn man Rémon in Daarlerveen. Aan mijn nieuwe achternaam moet ik (en velen met mij) nog best wel een beetje wennen en per ongeluk wil ik dan nog wel eens Bonthuis zeggen (mijn meisjesnaam dus). Ik ben geboren in Den Ham, maar nu woon ik in de gemeente Hellendoorn wat me overigens erg goed bevalt! Daarlerveen is een leuk en gezellig dorpje waar iedereen elkaar kent. (nou ja… mensen kennen mij…  ik moet nog vaak veel moeite doen om te weten wie, wie is!) 

Voordat ik als belangenbehartiger ging werken, heb ik al een aantal andere dingen gedaan.Zo heb ik gewerkt bij ouderen, kinderen en lichamelijk gehandicapten. Ook heb ik gewerkt bij multiprobleem gezinnen/ en individuen. Dat was toch wel de bijzonderste werkervaring tot nu toe en vaak een heel andere wereld dan mijn toch wel enigszins beschermde wereldje. “Mijn” eerste gezin zal ik dan ook niet gauw vergeten. Toen ik daar binnen kwam zag ik iets wat ik normaal alleen van tv herkende, maar als je zoiets met eigen ogen ziet is het toch anders. In een rijtjeshuis woonde een jong gezin (beiden nog geen 30)  met 4 kinderen 4 honden een aantal vogels en konijnen. De vloer was bezaait met …tja hoe zal ik het netjes zeggen… hondenpoep en andere viezigheid. De kinderen speelden daartussen. De jongste (ongeveer een half jaar oud)  lag te huilen in de box, en speelde tussen haar eigen braaksel dat overigens al een tijdje oud was. De andere 3 waren niet naar school. Toen ik naar de reden vroeg bleek de oudste (uit een vorig huwelijk) van school te zijn gestuurd wegens onhandelbaar gedrag en de andere 2 waren ziek. Moeder zat te huilen op de bank en vader was drugsverslaafd. Later bleek dat er nog veel meer problemen speelden zoals enorme schulden en dreigende uithuiszetting. Er speelden nog veel meer zaken, maar ik neem aan dat u nu een eerste indruk heeft gekregen van een doorgaans “Multi probleemgezin”. 

Dat zulke zaken ook in onze eigen gemeente spelen daar heeft niet iedereen weet van. We hebben dan ook snel ons oordeel klaar. We denken vaak zo makkelijk over de problemen van anderen, maar wanneer je mensen van dichtbij mee maakt zie je dat het vaak anders ligt. Vaak kregen ze een verkeerd voorbeeld, of wisten ze niet beter, waren ze eigenlijk erg bang, moedeloos en verdrietig. Meer dan eens heb ik gedacht… wat ben ik blij met mijn eigen leven. Niet omdat dat altijd zo perfect is, of omdat ik zelf zo geweldig ben. Maar omdat mijn leven begon met een opvoeding met liefde. Liefde van mijn ouders en familie en daarna ook van vrienden en natuurlijk van mijn man maar bovenal met liefde van God. Mijn leven is niet zinloos en doelloos, zoals ik zoveel heb gezien. Ik kan en wil mijn gaven en talenten die ik heb gekregen daarom inzetten voor anderen. Dat is dan ook één van de redenen waarom ik bij de ChristenUnie ben beland. Ik wil graag meedenken en meedoen om de maatschappij een stukje leefbaarder te maken. Het kan beter en het moet ook beter! En dat gebeurd niet vanzelf, daar moeten we met z’n allen ons best voor doen! En als iedereen een steentje bijdraagt gaat dat zeker lukken!