Parkeren Henri Dunant:

woensdag 21 oktober 2009

De bouw van de parkeergarage Henri Dunant is gereed. Na veel gedoe, bouwt Ter Stege alleen verder aan de winkels en appartementen. In 2011 moet het klaar zijn. Daarna volgt dan ook het betaald parkeren, waarover ook veel te doen is geweest. Dat is natuurlijk ook logisch want ik wil liever ook niet betaald parkeren in Nijverdal.

De bouw van de parkeergarage Henri Dunant is gereed. Na veel gedoe, bouwt Ter Stege alleen verder aan de winkels en appartementen. In 2011 moet het klaar zijn. Daarna volgt dan ook het betaald parkeren, waarover ook veel te doen is geweest. Dat is natuurlijk ook logisch want ik wil liever ook niet betaald parkeren in Nijverdal. Maar al die dure gebouwen moeten toch betaald worden, of we nu willen of niet. Toch ga ik straks niet veel gebruik maken van de nieuwe parkeergarage. Dit is niet omdat ik er fel tegen ben. Mijn probleem is meer m’n parkeerkunsten in parkeergarages. Ik vind het altijd vreselijke ondingen om in te parkeren. Het zweet breekt me al bijna uit als ik naar binnen rijd. Eerst zoeken naar een plekje, dat gaat nog wel. Daarna inparkeren, dat is toch een heel stuk lastiger. En als ik dan weer weg wil gaan, dan moet ik achteruit rijden, daar ben ik echt heel erg slecht in. Maar ik vind dit niet alleen lastig in parkeergarages hoor… eigenlijk vind ik het heel vaak lastig moet ik u eerlijk bekennen. Nu vind ik het zelfs lastig in onze eigen straat. Ze hebben de straat voor ons huis er uitgehaald met als gevolg dat we in een rij auto’s in een straat verderop moeten parkeren. Dan moet ik eerst dus inparkeren, en vervolgens moet ik dan weer achteruit langs al die auto’s er weer uit. Dat is een hele klus voor mij. Gelukkig zijn er dan soms van die aardige mensen die mij even komen helpen. Vorige week stapte een kraanmachinist zelfs even uit zijn kraan voor mij, om af en toe even “vooruit” “achteruit” en “stop!!” te roepen. Altijd fijn van die helpers om je heen. Als christen heb je altijd zo’n Helper. Iemand die niet alleen “vooruit” “achteruit” en “stop” roept, maar die het stuur van je over wil nemen. Waar je met een gerust hart naast kunt gaan zitten. Hij kent de weg, want Hij is zelf de Weg. Hij weet precies welke kant Hij op moet sturen. Ik weet dat mijn levensweg een stuk makkelijk zal zijn als ik Hem altijd laat besturen, maar wat ben ik vaak eigenwijs, dat ik , ondanks dat ik weet dat ik het alleen niet kan… toch weer zelf wil rijden!

« Terug

Reacties op 'Parkeren Henri Dunant:'

Geen berichten gevonden

Log in om te kunnen reageren op nieuwsberichten.

Archief > 2009 > oktober